พระเมตตาของพระเยซูเจ้า

จงบอกมนุษยชาติที่กำลังเจ็บป่วย ให้เข้ามาใกล้หัวใจอันเมตตาของเรา แล้วเราจะประทานสันติภาพให้แก่มนุษยชาติ พระเมตตาของเราไม่มีวันสิ้นสุดเลย

พระวาจาวันอาทิตย์ที่ 22 ธันวาคม 2024 เตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้าสัปดาห์ที่ 4

           หลังจากนั้นไม่นาน พระนางมารีย์ทรงรีบออกเดินทางไปยังเมืองหนึ่งในแถบภูเขาแคว้นยูเดีย พระนางเสด็จเข้าไปในบ้านของเศคาริยาห์และทรงทักทายนางเอลีซาเบธ เมื่อนางเอลีซาเบธได้ยินคำทักทายของพระนางมารีย์ บุตรในครรภ์ก็ดิ้น นางเอลีซาเบธได้รับพระจิตเจ้าเต็มเปี่ยม ร้องเสียงดังว่า “เธอได้รับพระพรยิ่งกว่าหญิงใด ๆ และลูกของเธอก็ได้รับพระพรด้วย ทำไมหนอพระมารดาขององค์พระผู้เป็นเจ้า จึงเสด็จมาเยี่ยมข้าพเจ้า เมื่อฉันได้ยินคำทักทายของเธอ ลูกในครรภ์ของฉันก็ดิ้นด้วยความยินดี เธอเป็นสุขที่เชื่อว่า พระวาจาที่พระเจ้าตรัสแก่เธอไว้จะเป็นจริง”
(ลูกา 1:39-45)








วันพุธที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2566

สาส์นแม่พระ 25 เม.ย.2023

สาส์นแม่พระประทานแก่ มารีจา 25 เม.ย. 2023
ลูกที่รักทั้งหลาย
          แม่ขอให้ลูกทุกคนเป็นผู้นำพาสันติภาพและความชื่นชมยินดีของพระเยซูผู้ทรงกลับฟื้นคืนพระชนม์ไปสู่คนเหล่านั้นที่ยังอยู่ห่างไกลจากการสวดภาวนา เพื่อที่โดยอาศัยชีวิตของพวกลูก,ความรักของพระเยซูจะได้เปลี่ยนแปลงพวกเขาไปสู่ชีวิตใหม่แห่งการกลับใจและความศักดิ์สิทธิ์     

          ขอขอบใจที่ตอบสนองเสียงเรียกของแม่

วันอังคารที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2566

นิมิตของพระสันตะปาปาเลโอที่ 13


ปีศาจได้พูดโอ้อวดต่อพระเจ้าว่ามันสามารถทำลายพระศาสนจักรได้หากได้รับเวลาและพลังอำนาจมากกว่านี้
>>>อ่านต่อ

วันจันทร์ที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2566

สาเหตุที่ทำให้ตกนรก

วิญญาณของนายแพทย์ผู้หนึ่งแห่งมหาวิทยาลัยปารีสได้ปรากฏตัวต่อพระสังฆราชแห่งสถานที่นั้น และเขาบอกพระสังฆราชด้วยน้ำเสียงโศกเศร้าว่าเขาถูกสาปแช่งแล้ว พระสังฆราชถามเขาว่าอะไรที่ทำให้เขาตกนรก ชายผู้น่าสังเวชตอบว่า เขารู้เพียงสามสิ่งคือ: 1. เขาถูกสาปแช่งชั่วนิรันดร์ 2. คำพิพากษานั้นไม่สามารถเพิกถอนได้ 3. เพื่อความสุขของโลกและความสุขฝ่ายร่างกายทำให้เขาถูกสาปแช่งชั่วนิรันดร์: แล้วเขาถามพระสังฆราชว่า "โลกยังมีอยู่หรือไม่?" "ทำไมรึ?" พระสังฆราชถาม "เพราะ" เขากล่าว "ในช่วงเวลาเหล่านี้วิญญาณจำนวนมากตกนรก ทำให้ผมคิดว่าคนจำนวนมากไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้"
 
-นักบุญอิกนาเชียสแห่งโลโยลา,วิธีฝึกปฏิบัติจิต
 
 #Catholic 4 Life
 

วันอาทิตย์ที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2566

วันเสาร์ที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2566

เยาวชนและลัทธิบูชาซาตาน


"เรากำลังเป็นพยานโดยไม่รู้ตัวมากขึ้นเรื่อยๆของสาส์นลึกลับที่เพิ่มขึ้นและลัทธิบูชาซาตานที่กำลังแพร่กระจาย”
>>>อ่านต่อ

วันศุกร์ที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2566

ความสุภาพเรียบร้อย(modesty)


ที่การาบังดัล,แม่พระทรงเตือนบรรดาเด็กผู้หญิงถึงความสำคัญของความสุภาพเรียบร้อย(modesty) พระนางทรงสอนว่า พวกเขาทำเช่นนี้ได้ในหลายวิธีโดย: 1) การแต่งกายที่ถูกต้อง; 2) แสดงกิริยาที่ถูกต้อง; และ 3) ไม่สวมเครื่องประดับหรือใช้เครื่องสำอาง (ไม่เหมาะสมกับเด็กสาว) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเด็กๆมาหาพระนาง 
ในหนังสือ She Went in Haste to the Mountain คุณพ่อยูเซบิโอ การ์เซีย เด เปสเกรา(Father Eusebio Garcia de Pesquera)กล่าวถึงหัวข้อนี้ว่า "ใช่แล้ว,กิริยาของพวกเขาเหมาะสมที่สุด,แม้ว่าเราควรคำนึงถึงธรรมเนียมและรูปแบบการแต่งกายที่แพร่หลายในบ้านและสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบของพวกเขา เด็กหญิงจากการาบังดัลแต่งกายเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆในเวลาและพื้นที่นั้น ด้วยเหตุนี้,พวกเธอจึงสวมกระโปรงสั้นเป็นบางครั้ง  
"พระแม่มารีย์เรียกร้องความสนใจของพวกเขาในเรื่องนี้ด้วยความละเอียดอ่อนของมารดา เด็กหญิงทั้งสามคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านตามคำร้องขอของพระนางเพื่อเปลี่ยนชุดที่พวกเขาสวมใส่ให้ยาวขึ้น ได้ยินคอนชิตาพูดในระหว่างที่อยู่ในญาณว่า 'เราควรจะสวมชุดยาวแบบนี้เสมอ เพื่อมาหาท่าน''

โดย Barry Hanratty: “ GARABANDAL JOURNAL: กรกฎาคม-สิงหาคม 2003

วันพฤหัสบดีที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2566

แม่พระตรัสเกี่ยวกับความถ่อมตน


ความถ่อมตน — สิ่งนี้ถูกแสดงออกโดยเด็กๆที่เห็นแม่พระในการาบังดัลในหลายๆทาง เช่น ในการแต่งกาย,การพูดของพวกเขา โดยสิ่งเล็กๆน้อยๆที่พวกเขาทำเพื่อผู้คนที่มาหาพวกเขา โดยงานต่ำต้อยที่พวกเขาทำต่อหน้าทุกคนโดยอ่อนน้อมต่อคำแนะนำของผู้ปกครองและพระสงฆ์ ฯลฯ” 
ในหลายโอกาส,พระแม่มารีย์ทรงกำชับเด็กๆว่า เมื่อพวกเขามาหาพวกลูก ลูกไม่ควรสวมสร้อยข้อมือหรือต่างหู เด็กคนเดียวที่มีนิสัยชอบใส่ต่างหูคือคอนชิต้า แต่ครั้งหนึ่งขณะที่เธออยู่ในญาณบริเวณประตูโบสถ์ มีคนได้ยินเธอพูดถามว่า “หนูทำอะไรไม่ดีหรือคะ? โอ,ดีค่ะ! “ แล้วเธอก็กลับสู่สภาพปกติ เธอกลับไปที่บ้าน ถอดต่างหูและสร้อยข้อมือออก แล้วกลับไปที่ประตูโบสถ์อีกครั้ง และเธอเข้าอยู่ในญาณอีกครั้ง ผมเองสังเกตเห็นหลายครั้งว่าเมื่อพวกเขารู้สึกถึงการเรียกครั้งที่สาม พวกเขาเริ่มถอดแหวนหรือสร้อยข้อมือที่ถืออยู่ซึ่งไม่ใช่ของพวกเขาแต่เป็นของคนอื่นที่มอบให้เด็กผู้หญิงเพื่อตรวจสอบ 
จากหนังสือ : “ SHE WENT IN HASTE TO THE MOUNTAIN” บทที่ 6, “The Works of the Mother and Teache” , หน้า 123