พระเมตตาของพระเยซูเจ้า

จงบอกมนุษยชาติที่กำลังเจ็บป่วย ให้เข้ามาใกล้หัวใจอันเมตตาของเรา แล้วเราจะประทานสันติภาพให้แก่มนุษยชาติ พระเมตตาของเราไม่มีวันสิ้นสุดเลย

พระวาจาวันอาทิตย์ที่ 6 กรกฏาคม 2025 พระเยซูขอให้เราช่วยประกาศข่าวดี

         & ต่อจากนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงแต่งตั้งศิษย์อีกเจ็ดสิบสองคนและทรงส่งเขาล่วงหน้าพระองค์เป็นคู่ ๆ ไปทุกตำบลทุกเมืองที่พระองค์จะเสด็จ พระองค์ตรัสกับเขาว่า “ข้าวที่จะเกี่ยวมีมาก แต่คนงานมีน้อย จงวอนขอเจ้าของนาให้ส่งคนงานมาเก็บเกี่ยวข้าวของพระองค์เถิด จงไปเถิด เราส่งท่านทั้งหลายไปดุจลูกแกะในฝูงสุนัขป่า อย่านำถุงเงิน ย่ามหรือรองเท้าไปด้วย อย่าเสียเวลาทักทายผู้ใดตามทาง เมื่อท่านเข้าบ้านใด จงกล่าวก่อนว่า “สันติสุขจงมีแก่บ้านนี้เถิด” ถ้ามีผู้สมควรจะรับสันติสุขอยู่ที่นั่นสันติสุขของท่านจะอยู่กับเขา มิฉะนั้น สันติสุขของท่านจะกลับมาอยู่กับท่านอีก จงพักอาศัยในบ้านนั้น กินและดื่มของที่เขาจะนำมาให้ เพราะว่าคนงานสมควรที่จะได้รับค่าจ้างของตน อย่าเข้าบ้านนี้ออกบ้านโน้น เมื่อท่านเข้าไปในเมืองใดและเขาต้อนรับท่าน จงกินของที่เขาจะนำมาตั้งให้ จงรักษาผู้เจ็บป่วยในเมืองนั้นและบอกเขาว่า “พระอาณาจักรของพระเจ้าอยู่ใกล้ท่านทั้งหลายแล้ว” แต่ถ้าท่านเข้าไปในเมืองใดและเขาไม่ต้อนรับ ก็จงออกไปกลางลานสาธารณะ และกล่าวว่า “แม้แต่ฝุ่นจากเมืองของท่านที่ติดเท้าของเรา เราจะสลัดทิ้งไว้ปรักปรำท่าน จงรู้เถิดว่า พระอาณาจักรของพระเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว” เราบอกท่านทั้งหลายว่า ในวันพิพากษา ชาวเมืองโสดมจะรับโทษเบากว่าชาวเมืองนั้น
         & ศิษย์ทั้งเจ็ดสิบสองคนกลับมาด้วยความชื่นชมยินดี ทูลว่า “พระเจ้าข้า แม้แต่ปีศาจก็ยังอ่อนน้อมต่อเราเดชะพระนามของพระองค์” พระองค์ตรัสตอบว่า “เราเห็นซาตานตกจากฟ้าเหมือนฟ้าแลบ จงฟังเถิด เราให้อำนาจแก่ท่านที่จะเหยียบงูและแมงป่อง มีอำนาจเหนือกำลังทุกอย่างของศัตรู ไม่มีอะไรจะทำร้ายท่านได้ อย่าชื่นชมยินดีที่ปีศาจอ่อนน้อมต่อท่าน แต่จงชื่นชมยินดีมากกว่าที่ชื่อของท่านจารึกไว้ในสวรรค์แล้ว”
(ลูกา 10:1-12; 17-20)








วันพฤหัสบดีที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2559

เรื่องสั้นๆ


ชายผู้หนึ่งเสียชีวิตลง  ในตอนที่เขารู้สึกตัวว่าได้ตายไปแล้ว  เขาก็เห็นเทพองค์หนึ่งเดินถือกระเป๋าเข้ามาหาเขา  แล้วเทพองค์นั้นได้เอ่ยขึ้นว่า
เทพ เรียบร้อยแล้วหนุ่มน้อยถึงเวลาไปแล้ว
ชายหนุ่ม – ทำไมเร็วนักละครับ? ผมยังมีเรื่องราวที่ต้องทำอีกมากมาย
เทพ – ขอโทษด้วย  เวลาของเธอหมดแล้ว
ชายหนุ่ม – ในกระเป๋าของท่านคืออะไรครับ
เทพ – นี่คือของๆเธอ
ชายหนุ่ม – ของๆผม  คืออะไรครับ?  เป็นทรัพย์สินเสื้อผ้าหรือว่าเงินครับ?
เทพ – สิ่งที่เธอพูดมา  มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรกแล้วหนุ่มเอ๋ย  นั่นมันเป็นสมบัติของโลก
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นมันก็คงเป็นความทรงจำของผมสินะ
เทพ – ความทรงจำเป็นสมบัติของกาลเวลา
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นคงเป็นความสามารถของผม
เทพ – ความสามารถเป็นสมบัติของโลกอีกเช่นกัน
ชายหนุ่ม – หรือจะเป็นญาติมิตรของผม?
เทพ – ไม่ใช่  เขาเหล่านั้นเป็นเพียงผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอเท่านั้นเอง
ชายหนุ่ม – หรือเป็นลูกเมียของผม?
เทพ – ไม่ใช่  ลูกเมียเป็นเพียงแต่ความระลึกของเธอเท่านั้น
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นคงเป็นร่างของผมแน่ๆ
เทพ – ไม่ใช่  ร่างของเธอเป็นสมบัติของดิน
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นมันคงเป็นจิตวิญญาณของผมสินะ
เทพ – น่าเวทนา  เด็กหนุ่มเอ๋ย  เธอเข้าใจผิดแล้ว  จิตวิญญาณของเธอนั้นเป็นของเบื้องบน
ชายหนุ่มรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง  เขารับกระเป๋ามาด้วยมืออันสั่นเทา  เมื่อเขาเปิดกระเป๋าออกมา  ข้างใกระเป๋าใบนั้นกลับมีแต่ความว่างเปล่า...เขาถามเทพด้วยความหมดอาลัยตายอยาก
ชายหนุ่ม – ทุกสิ่งที่ผมเคยมีมันไม่เคยเป็นของผมเลยหรือ?
เทพ – ใช่แล้ว  เธอเข้าใจถูกแล้ว  ทุกสิ่งในโลกที่เธอหามา  ไม่มีสิ่งใดที่เป็นของเธอ
ชายหนุ่ม – แล้วอะไรที่เป็นของผม?
เทพ – ลมหายใจเป็นของเธอ  นั่นคือสิ่งเดียวที่เป็นของเธอในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ 

ชีวิตคนเราแค่ชั่วพริบตา  รักษาทุกขณะเวลาที่คุณยังมีลมหายใจอยู่  จงรักชีวิตและถนอม
ชีวิต  (Cr. นุสนธิ์บุคส์)
(นำมาจากสารวัดเซนต์หลุยส์)

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น