นางมอนิกาสวดภาวนาเพื่อลูกชายคนเดียวของเธอที่ดำเนินชีวิตในบาปหนัก เธอสวดภาวนาด้วยสุดจิตใจของเธอ เฝ้าวิงวอนพระเป็นเจ้าโปรดดลใจในออกัสตินลูกชายกลับใจ บางครั้งเธอสวดภาวนาไปร้องไห้ไป พระเป็นเจ้าเป็นเพียงความหวังเดียวของเธอเท่านั้น เพราะลูกชายไม่ฟังคำเตือนของเธอเลย เธอสวดภาวนานานเป็นเวลาหลายปี แล้วในที่สุด ออกัสตินก็ได้พบแสงสว่างจากพระวาจาในพระคัมภีร์ซึ่งสะดุดใจของเขา
วันหนึ่งเขาได้ยินเสียงเด็กร้องเพลงว่า “หยิบขึ้นอ่าน หยิบขึ้นอ่าน” ออกัสตินจึงหยิบพระคัมภีร์ขึ้นมาอ่านและพบตอนที่เขียนว่า “ให้เราเดินไปอย่างซื่อสัตย์ในเวลากลางวัน อย่าเอาแต่ดื้อดึงขัดขืนและดื่มจนเมามาย อย่าเอาแต่เสเพลและทำสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ อย่าทะเลาะวิวาทกันและอิจฉาริษยากัน แต่จงมอบตนเองไว้ในพระเยซูคริสตเจ้า และละทิ้งสิ่งที่เป็นเรื่องของเนื้อหนังและกิเลสตัณหา”
“แสงสว่างเข้ามาเปี่ยมล้นหัวใจของข้าพเจ้า และความมืดมิดและความสงสัยทั้งหลายก็สูญสิ้นมลายไป”
ออกัสตินเขียนเล่าไว้ในเวลาต่อมา
จากคนบาปออกัสตินได้กลายเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่ พระศาสนจักรประกาศให้ท่านเป็นนักปราชญ์ของพระศาสนจักร สิ่งนี้เกิดขึ้นเพราะคำภาวนาของนักบุญมอนิกาผู้เป็นมารดา
นักบุญออกัสตินกล่าวว่า “พระเป็นเจ้าทรงรักเราแต่ละคน ราวกับว่าพระองค์มีแต่เราเพียงคนเดียวเท่านั้น”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น