ชายผู้หนึ่งเสียชีวิตลง ในตอนที่เขารู้สึกตัวว่าได้ตายไปแล้ว
เขาก็เห็นเทพองค์หนึ่งเดินถือกระเป๋าเข้ามาหาเขา แล้วเทพองค์นั้นได้เอ่ยขึ้นว่า
เทพ – เรียบร้อยแล้วหนุ่มน้อยถึงเวลาไปแล้วชายหนุ่ม – ทำไมเร็วนักละครับ? ผมยังมีเรื่องราวที่ต้องทำอีกมากมาย
เทพ – ขอโทษด้วย เวลาของเธอหมดแล้ว
ชายหนุ่ม – ในกระเป๋าของท่านคืออะไรครับ
เทพ – นี่คือของๆเธอ
ชายหนุ่ม – ของๆผม คืออะไรครับ? เป็นทรัพย์สินเสื้อผ้าหรือว่าเงินครับ?
เทพ – สิ่งที่เธอพูดมา มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรกแล้วหนุ่มเอ๋ย นั่นมันเป็นสมบัติของโลก
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นมันก็คงเป็นความทรงจำของผมสินะ
เทพ – ความทรงจำเป็นสมบัติของกาลเวลา
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นคงเป็นความสามารถของผม
เทพ – ความสามารถเป็นสมบัติของโลกอีกเช่นกัน
ชายหนุ่ม – หรือจะเป็นญาติมิตรของผม?
เทพ – ไม่ใช่ เขาเหล่านั้นเป็นเพียงผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอเท่านั้นเอง
ชายหนุ่ม – หรือเป็นลูกเมียของผม?
เทพ – ไม่ใช่ ลูกเมียเป็นเพียงแต่ความระลึกของเธอเท่านั้น
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นคงเป็นร่างของผมแน่ๆ
เทพ – ไม่ใช่ ร่างของเธอเป็นสมบัติของดิน
ชายหนุ่ม – ถ้าอย่างนั้นมันคงเป็นจิตวิญญาณของผมสินะ
เทพ – น่าเวทนา เด็กหนุ่มเอ๋ย เธอเข้าใจผิดแล้ว จิตวิญญาณของเธอนั้นเป็นของเบื้องบน
ชายหนุ่มรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง เขารับกระเป๋ามาด้วยมืออันสั่นเทา เมื่อเขาเปิดกระเป๋าออกมา
ข้างใกระเป๋าใบนั้นกลับมีแต่ความว่างเปล่า...เขาถามเทพด้วยความหมดอาลัยตายอยาก
ชายหนุ่ม – ทุกสิ่งที่ผมเคยมีมันไม่เคยเป็นของผมเลยหรือ?เทพ – ใช่แล้ว เธอเข้าใจถูกแล้ว ทุกสิ่งในโลกที่เธอหามา ไม่มีสิ่งใดที่เป็นของเธอ
ชายหนุ่ม – แล้วอะไรที่เป็นของผม?
เทพ – ลมหายใจเป็นของเธอ นั่นคือสิ่งเดียวที่เป็นของเธอในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่
ชีวิตคนเราแค่ชั่วพริบตา รักษาทุกขณะเวลาที่คุณยังมีลมหายใจอยู่ จงรักชีวิตและถนอม
ชีวิต (Cr. นุสนธิ์บุคส์)(นำมาจากสารวัดเซนต์หลุยส์)
