นิมิตของนักบุญโฟสตินาเกี่ยวกับสวรรค์และนรก
"...ฉันเห็นถนนสองสาย สายหนึ่งกว้างใหญ่ ปกคลุมไปด้วยทรายและดอกไม้ เต็มไปด้วยความสุข ดนตรี และความบันเทิงสารพัด ผู้คนเดินไปตามถนน เต้นรำ และสนุกสนาน พวกเขาไปถึงจุดสิ้นสุดโดยไม่รู้ตัว และที่ปลายถนนมีหน้าผาอันน่าสะพรึงกลัว นั่นคือเหวนรก วิญญาณทั้งหลายตกลงไปในเหวอย่างมืดบอด ขณะที่พวกเขาเดิน พวกเขาก็ตกลงไป และจำนวนของพวกเขาก็มากมายจนนับไม่ถ้วน
และฉันเห็นถนนอีกสายหนึ่ง หรือที่จริงแล้วคือทางเดิน เพราะมันแคบและเต็มไปด้วยหนามและหิน ผู้คนที่เดินไปตามถนนสายนั้นต่างหลั่งน้ำตา และความทุกข์ยากนานาประการก็มาเยือนพวกเขา บางคนล้มลงบนหิน แต่ก็ลุกขึ้นยืนทันทีและเดินต่อไป สุดถนนมีสวนอันงดงามตระการตาที่เต็มไปด้วยความสุขสารพัด และวิญญาณทั้งหมดก็เข้าไปอยู่ที่นั่น ในชั่วพริบตาเดียว พวกเขาก็ลืมความทุกข์ทรมานทั้งหมดไป"
(ไดอารี่, 153)
